I don't have time to ignore you.

Ludzie są ciekawscy, czasem złośliwi. Lubią plotkować. Lubią wiedzieć co dzieje się w życiu innych ludzi. Z plotkowaniem miałam do czynienia od zawsze. Nie chętnie plotkuję, nie lubię tego, porzuciłam to dawno temu. Na studiach przybiera to dosyć nieprzyjemny wyraz, ponieważ ludzie mówią kogo z kim widzieli na imprezie i co oni robili. I tak dowiedziałam się że ludzie mówili również o mnie i pewnym wyjściu do klubu. Chociaż ja się nie przejmuję bo generalnie nie ma czym nic takiego się nie wydarzyło. Ale przykładowo o pewnej dziewczynie mówią lodziara, ponoć mają powody.

Plotki od pół prawdy zaczynają przeradzać się w kłamstwo i obrazę. A takie coś rani. I po co to wszystko? Żeby mieć zapełniacz rozmowy? Żeby się dowartościować?

Znam też ludzi którzy potrafią wymyślić różne historie, bo przez ułamek sekundy na kogoś patrzyłeś. Za pięć minut usłyszysz historie jak to poznaliście się w klubie i robiliście nie wiadomo co w toalecie. Nie ważne że nie masz pojęcia kto to. I historia się niesie.

Ale jednak uważam, że najgorzej jest gdy powiesz komuś coś w sekrecie a on się potem wygada, i ludzie zaczynają gadać i nie mogą przestać. Masz ochotę zapaść się pod ziemię no ale cóż przecież strusiem nie jesteś.

Usłyszałeś coś szokującego o kimś? Nie rozpowiadaj dalej bo to może nie być prawdą.

Ktoś opowiedział ci sekret? Nie mów o tym innym, jeśli nie potrafisz dochować tajemnicy jesteś bezwartościowym człowiekiem.