Pustka

Siedzę na korytarzu. Dookoła pusto, jedna lampa nade mną wokół ciemność. Jedynie zza drzwi czasem wydobywają się ledwo słyszalne dźwięki.

Korytarz symbolem życia. Pusty, żadnych ludzi, oni już wybrali pomieszczenia. A ja siedzę, czekam nie wiem do końca na co lub na kogo.

Korytarz symbolem życia. Trzeba wybrać drzwi, wybrać ostrożnie, rozważnie. Co będzie dalej, co będzie kiedy już wybiorę? A jeśli wybiorę źle czy będzie można opuścić salę wcześniej?

Lecz ta cisza jest kojąca, nie chcę jej zostawiać. Nie chcę odchodzić, nie chcę wybierać. Chcę być wolna. Ale z drugiej strony nie mogę być wiecznie niezdecydowana. Muszę w końcu zdecydować się jaki obrać kierunek.

Gdzie wyjście awaryjne. Gdzie moje anioły powstrzymujące mnie przed upadkiem i dodające otuchy. Wybrali. Wybrali którędy iść a ja... a ja siedzę na korytarzu. Pustym, cichym i nie ruszam się z miejsca. Nie mogę nie mam siły, nie jestem w stanie.

Boję się. Boję się tego co może być, tego co będzie. Mam nadzieję że będzie dobrze.... ale ponoć nadzieja matką głupich.

Pustka nie tylko na zewnątrz ale i w środku. Czy jest coś co ją wypełni? Coś... a może raczej ktoś...

„People change, things go wrong, shit happens, life goes on.”

I niemal codziennie zadaję sobie to pytanie Dlaczego ja? Dlaczego akurat ja musiałam się urodzić z tikami? Dlaczego to mnie muszą mnie dręczyć myśli ze nikt mnie nie lubi, ze ludzie mają mnie dosyć.

Mam ochotę wyjechać, uciec daleko. Od tych ludzi na których już prawie nie mogę patrzeć

Odnoszę wrażenie że nikomu na mnie nie zależy. Wiem że tak nie jest ale czasem te myśli...

Moje anioły co ja bez was zrobię. Teraz jesteście ale w końcu będę musiała sama stawić czoła lękom......