Wszyscy sądzą, że jest ok......

 ...ale nie jest. Chcesz poznać moją psychikę? Witam w ruinach, kiedyś było tu pięknie.

Patrzę na zdjęcia z dzieciństwa. Tak wczesnego że nawet go nie pamiętam. Patrzę i chociaż wiem że to ja, nie poznaję tej osoby uśmiechającej się. Dorosłam i życie się spieprzyło.

Nie radze sobie czasem. Bywają chwile, kiedy nachodzą mnie myśli, że może jest naprawdę źle i potrzebuję pomocy. Co jeśli doprowadzę się do depresji? Ale to mija a potem znowu wraca.
Jeszcze parę tygodni temu było ze mną w miarę dobrze ale jest gorzej, a ten tydzień był bardzo zły.

" I są czasem takie dni, kiedy mam ochotę zamknąć za sobą drzwi by już nigdy nie wrócić."

Cały czas mi smutno, jestem ponura bez chęci do życia. Myślę o tym aby uciec i nie wrócić, a przynajmniej nie prędko. Kto by tęsknił? Czy znajomi zainteresowali by się? Czy rodzice by się martwili czy też wkurzyli bo obstawiam to drugie? Na te pytania raczej nie uzyskam odpowiedzi. Bo nie mam odwagi by uciec. Zresztą dokąd? Jak?

Próbuję otworzyć się na ludzi. Naprawdę tego chcę. Ale nie potrafię, nie wiem jak. Wciąż czuję się olewana przez ludzi, choć wiem że tak nie jest. Przeszłość nie daje o sobie zapomnieć a teraźniejszość czasem nie bywa lepsza. 

Szukam zrozumienia lecz go nie znajduję. Lista osób, którym mogę się zwierzyć. Wszyscy nieobecni. Zostałam sama. Nikt mnie nie chce.

Chcę się obudzić z uśmiechem na twarzy, ale nie takim sztucznie przyklejonym. Takim prawdziwym, szczerym. Wciąż wyczekuję dnia, kiedy będę mogła powiedzieć, że wszytko jest dobrze.

Olać realia, pieprzyć rzeczywistość, pieprzyć to, że znowu coś nie wyszło. Teoretycznie – gówno mnie to obchodzi. Praktycznie- cały czas o tym myślę.

Naprawdę muszę wziąć się za siebie. Skupić się na sobie. Olać to co nieistotne. Przebywać tylko z ludźmi, którzy są tego warci. Nie bujać w obłokach, nie wyobrażać sobie niemożliwego. Skończyłam z łudzeniem się, pora sięgnąć na półkę z napisem "realizm". Muszę popracować nad swoją psychiką bo jest w rozsypce. Nie mogę się ciągle przejmować co pomyślą i jak zareagują inni ludzie bo wiecznie będę stała w miejscu. Milcząc.

Tiki mi się nasiliły przez ostatnie kilka dni ale przynajmniej już nie wstydzę się przed ludźmi, że je mam. W szkole nie ma żadnych reakcji co mnie cieszy. Chociaż bilans szczęścia jest wciąż na minusie :/

Samotność mnie ogarnia, pochłania, tonę w niej. Tylko czy znajdzie się ktoś kto rzuci mi koło ratunkowe?

Save me
Save me
Before i drown
Save me
Save me
Before i drown

Mam doła więc słucham piosenek mających smutne i jakże prawdziwe teksty.