Coś się zmieniło...

Ten weekend był bardzo udany, inspirujący i motywujący. Wszystko za sprawą projektu "Mam tourette'a i mi z tym dobrze" umieszczane go na yt który możecie znaleźć tutaj.
Bartek Wojtkowski, autor projektu przeprowadza wywiady z gwiazdami muzyki polskiej. Nie są to jednak zwykłe wywiady, bowiem zadaje im pytania na temat jego choroby- zespołu Tourette'a.

Po obejrzeniu wszystkich filmików zaczęłam inaczej patrzeć na swoje życie. Zawsze w obecności innych starałam się trochę tłumić tiki by tego nie zauważyli. Co jest chyba głownie efektem zachowań mojej matki, która zazwyczaj ze mną o tym nie rozmawiała, a kiedy byłyśmy np. u lekarza(a raz u szkolnej piguły) to podczas rozmowy o moich tikach musiałam wyjść na korytarz, bo przy mnie nie można było o tym rozmawiać. Może chodziło o to, żebym się nie denerwowała i żeby tiki się przez to nie zwiększyły, ale przez to ciężko mi o tym rozmawiać. Bez łez jest to niewykonalne. Mam jej to za złe, bo ukrywałam to przed ludźmi, wstydziłam się tego.

Jednak tych kilkanaście filmików otworzyło mi oczy. Ludzie po prostu są niewyedukowani na ten temat i nie akceptują tych, którzy są w jakiś sposób inni. Na pytania dlaczego się tak dziwnie ruszam odpowiadałam, że tak po prostu mam, nie mówiłam że mam tiki. Nie wypowiadałam tego słowa. Ale ponieważ jak wspomniałam obawiałam się reakcji i wstydziłam tego że mam tiki, przez ostatnie parę lat próbowałam je tłumić przy obecności wielu ludzi(czyt. głównie w szkole). Dziś wiem że to było bezsensowne. Będę starać się tego nie robić. Najwyżej ktoś o to zapyta-co z tego? Będę z tym żyć do końca więc nie mogę tego wiecznie ukrywać. Czas na zmiany :)

Dam znać jak mi pójdzie :)